Het ambacht stoffeerder in de pers

Ambachtslieden. Mannen en vrouwen die de kneepjes van het vak van een vorige generatie erfden. Of mensen die bij gebrek aan familietraditie jaren keihard werkten om zich soms eeuwenoude metiers eigen te maken. Wekelijks richten wij ons op specialisten waar de hightechmaatschappij waarin wij leven nog altijd niet buiten kan. Vandaag: de meubelstoffeerder.

NAAM: GER VAN DER PEIJL
AMBACHT: MEUBELSTOFFEERDER
BEDRIJF: MEUBELSTOFFEERDERIJ DE EENDRACHT

Vijfhuizen – Heel wat huiselijke klusjes neemt de doe-het-zelver hoogstpersoonlijk ter hand. Met wisselend succes worden gasleidinkjes gesoldeerd. Raampjes gezet, een laminaatvloertje geklikt of een kinderkamer behangen. Aan het opnieuw bekleden van het favoriete tot op de draad versleten bankstel waagt de klusser zich niet. Daar is de vakman (of vrouw) voor nodig. Vijfhuizenaar Ger van der Peijl is er zo een.

Het is op zijn minst wonderlijk te noemen dat Ger van der Peijl zich het vak van meubelstoffeerder meester heeft weten te maken. Zelfs de grootste optimist had dat in 1974 niet durven voorspellen. Want bijna 35 jaar geleden sloeg het noodlot snoeihard toe. Tijdens een vakantiebaan bij een plaatwerkerij in Vijfhuizen verloor de destijds 16-jarige het grootste gedeelte van zijn linkerhand. Slechts de duim en de helft van de pink overleefde de klap van de stansmachine.

De handicap vormde voor Ger van der Peijl geen beletsel om in het midden van de jaren tachtig een antiekzaak in Vijfhuizen te starten. Door een toevallige ontmoeting in 1993 met de Haarlemse meubelstoffeerder Joop Zeegers werd de onderneming omgevormd tot 'antiekzaak annex meubelstoffeerderij'. Weer twee jaar later werd een streep door de woorden 'antiek' en 'annex' gehaald en was meubelstoffeerderij De Eendracht een feit.

Langzaam maar zeker maakte Ger van der Peijl zich het ambacht meester. "Voor mij een hele opdracht met deze klauw", herinnert de doorzetter zich. Het begon met het volledig kaal maken van te stofferen stoelen en bankstellen. Compagnon Zeegers en een naaister in vaste dienst namen het ambachtelijke werk voor hun rekening. Na heel veel singelen (een stoelzitting voorzien van een bodem door middel van het aanbrengen van katoenen banden) en het bevestigen van de veren begon Van der Peijl voorzichtig met het stofferen. "Joop, een telg uit de vermaarde Haarlemse stoffeerderfamilie Zeegers, heeft mij het vak geleerd. Beter dan welke opleiding ook."

Zeegers zette alweer een tijd geleden een definitieve punt achter zijn loopbaan. Maar zijn wijze lessen (‘je hoort geen troep te stofferen’ is één van zijn gevleugelde uitspraken) worden nog altijd trouw gevolgd. Ger van der Peijl: "Gewoon eerlijk tegen een klant zeggen als een stoel of bank op is. Spaanplaten rotzooi uit het Oostblok heeft na een paar jaar zijn beste tijd gehad. Ik ben wel eens pallethout tegengekomen in een bankstel. Ook dan heeft opnieuw stofferen geen zin."

Het bankstel in het atelier van De Eendracht waaraan momenteel wordt gewerkt is bepaald geen troep. Weliswaar een kleine vijftien jaar oud, ziet het beukenhouten frame er uit als nieuw. Logisch dat de eigenaar koos voor een nieuwe 'jas' voor het degelijke kwaliteitsmeubel. De opdracht om de bank van een identieke stof te voorzien leverde Ger van der Peijl de nodige hoofdbrekens op. Hoewel de stoffeerder stad en (buiten)land afreist om zijn klanten mooie stoffen te kunnen bieden was de zoektocht naar het bedrukte veelkleurige katoen complex. Maar hij vond de Engelse weverij die het product ooit op de markt bracht. Helaas had het bedrijf de betreffende stof lang geleden uit productie genomen. "Ze hadden gelukkig nog wel wat liggen: elf meter zestig."

Het bleek nèt te weinig om de gehele bank in het nieuw te steken. "Dus hebben we de stof die nodig was om de biezen te maken (de rond genaaide repen stof worden zodanig op de hoeken van de kussens genaaid waardoor het patroon blijft gehandhaafd) uit de oude rug van de bank gehaald." Het knappe staaltje inventiviteit gekoppeld aan het gedegen vakwerk van vaste naaister Blanche (Van der Peijls gehavende hand staat het werken met de naaimachine in de weg) levert een nieuw ogende bank op die weer een jaar of vijftien mee kan.

Het aanbod aan te stofferen antiek meubilair is de laatste jaren zienderogen afgenomen. ,,Jonge gezinnen hebben nog nauwelijks oog voor bijvoorbeeld klassieke stoelen. Ik heb ze in het verleden wel in de zaak gehad. Waren een vermogen waard. Moest je een aparte verzekering voor afsluiten.’’ Het hedendaagse meubilair is in de regel uit segmenten opgebouwd waardoor het werk voor de stoffeerder een stuk eenvoudiger is geworden. Maar ook in zeer complexe klussen zet Ger van der zijn tanden.
Daar heeft leermeester Joop Zeegers voor gezorgd. En niet te vergeten een indrukwekkende dosis doorzettingsvermogen van de inmiddels 51-jarige Vijfhuizenaar.

Rob Spierenburg
[Bron: Haarlems Dagblad, 13 februari 2009]